امید / شعر / فارسی و انگلیسی / مجید نفیسی

                      امید

مجید نفیسی

امیلی دیکنسون "امید" را

پرنده ای می خوانَد

که در جان او آشیان دارد

و بی آنکه از او دانه ای بخواهد

پیوسته آواز می خواند.

من          آن را چون جیرجیرکی دیدم

که در خواب های کودکی ام ظاهر شد،

در شعرهای نوجوانی ام بالید

و در هیاهوی یک انقلاب گم شد.

امروز در تبعید تنها مانده ام

اما هنوز هم

وقتی به ایوان می روم

تا به تنها گلدان خانه ام آب دهم

آوای جیرجیرکی را می شنوم

که از پشت خیزران های همسایه

مرا به سوی خویش می خواند.

 سوم نوامبر 2012

 

 

Hope by Majid Naficy Emily Dickinson calls “hope” a bird Who has perched in her soul And without asking for seeds Sings incessantly. I saw it as a cricket Who appeared in my childhood dreams, Grew in my adolescent poems And disappeared in the hubbub of a revolution. Today I am left alone in exile And yet, when I go to the balcony To water the only flower in my house, I hear the sound of a cricket Who is calling me From behind my neighbor’s bamboos. November 3, 2012 http://www.iranian.com/main/2012/nov/hope