مدرسه فمینیستی: کتاب «مامان به خاطر حق رأی به زندان رفت» توسط «کاتلین کار» در سال 2005 میلادی (1384 شمسی) در نیویورک منتشر شده است. ماجرای این کتاب بین سال های 1913 تا 1920 میلادی در آمریکا اتفاق افتاده است. در سال ۱۸۲۰ میلادی بیش از دو هزار زن آمریکایی با نوشتن نامه ای به دولت ایالات متحده آمریکا، خواستار اعطای «حق رأی» به زنان شدند. زیرا در آن زمان در آمریکا مانند همه کشورها از جمله ایران، زنان نمی توانستند در انتخابات شرکت کنند و رأی بدهند.
دولت آمریکا در آن زمان با درخواست زنان مخالفت کرد و از دادن حق رأی به آنان خودداری ورزید. اما مبارزات زنان در آمریکا ادامه یافت تا این که در ماه مارس سال 1913 (اسفندماه 1291 شمسی) گروهی از زنان آمریکایی، رژه بزرگی را برای دستیابی به حق رأی برگزار کردند. در ژانویه 1917 (دی ماه 1295 شمسی)گروهی از همین مدافعان حق رأی برای زنان، به رهبری زنی با نام «آلیس پال»، برای رسیدن به خواسته شان در برابر کاخ سفید تحصن کردند. اما برخی از آنان دستگیر و به زندان افتادند. مبارزه زنان آمریکایی برای کسب حق رأی، ادامه یافت تا این که در 26 آگوست 1920 (شهریور 1299 شمسی) در زمان ریاست جمهوری «وودرو ویلسون» در آمریکا، با تصویب مجلس سنای این کشور، بالاخره زنان آمریکایی توانستند از حق رأی برخوردار شوند و سه ماه پس از قانونی شدن حق رأی برای زنان، در نوامبر همان سال زنان توانستند برای اولین بار در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، شرکت کنند و به کاندید مورد علاقه شان، رأی بدهند.
در ایران هم تا 50 سال پیش، زنان ایرانی از حق رأی محروم بودند. در 14 مردادماه 1285 شمسی یعنی در زمان انقلاب مشروطه، ایرانیان برای اولین بار از «قانون اساسی» برخوردار شدند. اما متأسفانه در این قانون، فقط به مردان «حق رأی» داده شده بود و زنان نمی توانستند رأی بدهند و نمایندگان مجلس را انتخاب کنند. به همین خاطر از همان زمان، گروهی از زنان ایرانی، از «صدیقه دولت آبادی» تا «مهرانگیز منوچهریان»، شروع به مبارزه برای گرفتن حق رأی برای زنان ایران کردند. اما مبارزه آن ها سال ها به طول انجامید تا این که در 12 اسفندماه 1341 یعنی پس از 56 سال مبارزه و تلاش، زنان ایرانی نیز در زمان محمدرضاشاه پهلوی از حق رأی برخوردار شدند و اولین بار در شهریور 1342 در انتخابات شرکت کردند. امروز هر دختر ایرانی وقتی به سن 18 سالگی برسد می تواند در انتخابات شرکت کند و رأی بدهد اما پنجاه سال پیش، یک زن 60 ساله هم حتا اگر پزشک و معلم بود نمی توانست رأی بدهد ولی یک پسر 18 ساله که حتا سواد خواندن و نوشتن هم نداشت می توانست در انتخابات شرکت کند و رأی بدهد.
امروز در پنجاهمین سالگرد تصویب «حق رأی زنان» در کشورمان اگر ما زنان ایرانی می توانیم در انتخابات شرکت کنیم و به کاندید مورد علاقه مان رأی بدهیم، حاصل مبارزه و تلاش مادر بزرگ هایمان است که برای این حق اولیه ما، با همه وجودشان تلاش کرده اند. امروز هم مادران و زنان بسیاری به خاطر حق و حقوقی که زنان از آن محروم هستند در زندان به سر می برند. مادرانی مانند «نسرین ستوده» که در زندان است. اکنون «مهرآوه» دختر نسرین ستوده، بیش از دو سال است که به خاطر زندانی شدن مادرش، نتوانسته او را در خانه شان ببیند همانطورکه شخصیت اصلی این داستان یعنی «سوزان الیزابت» هم از آغوش گرم مادرش که برای حق رأی زنان در آمریکا مبارزه می کرد ، محروم شده بود. برای همین است که ترجمه این داستان را به همه دخترانی که مادران شان به خاطر حق و حقوق زنان در زندان هستند، مخصوصاَ به «مهرآوه»، دختر نسرین ستوده، تقدیم می کنم.
تهران - آبان ماه 1391- نوشین احمدی خراسانی
برای خواندن کتاب «مامان به خاطر حق رای به زندان رفت» برای کودکان تان می توانید فایل پی. دی. اف شده کتاب را دانلود کنید:
| 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر