گزارش البرز نیوز: پس
از محاکمه نمادین رژیم تهران، دادگاه
لاهه ایران را به دلیل ارتکاب جرائم ضد بشری محکوم کرد
مرحله
دوم محاکمه جمهوری اسلامی ایران درباره جنایات معروف به کشتار زندانیان سیاسی در
دهه شصت، که به مدت سه روز در شهر لاهه برگزار شد ، شامگاه روز شنبه 27 اکتبر 2012
با رأی قضات دادگاه به پايان رسيد.
قضات
دادگاه لاهه ، در رای مقدماتی خود، حکومت ایران را به "جنایت علیه
بشریت" محکوم کردند.
اين
دادگاه با شنيدن شهادت‌های ده‌ها زندانی سياسی و بستگان اعدام شدگان در دو نوبت،
کشتارهای دهه شصت در ايران توسط جمهوری اسلامی ایران را "جنايت عليه
بشريت" شناخت.
دادگاه
لاهه همچنین دولت جمهوری اسلامی ایران را مسئول جرایم فاحش خود بر علیه شهروندان
دانسته واز جوامع بین المللی، خواسته است که در باره این جنایت گسترده علیه بشریت
تحقیق کنند.
قضات
دادگاه همچنین درخواست کردند تا کمیسییونی برای بررسی جنایات جهموری اسلامی تشکیل
شود. و از دولت های دیگر کشورها خواستند تا طبق قوانین بین المللی مقامات ایرانی
متهم را تحت پیگرد قرار دهند.
اين
دادگاه که از آن به‌عنوان "دادگاه مردمی" ياد می شود اگر چه ضمانت
اجرای قضائی ندارد اما به طور نمادين نخستين دادگاه بين‌المللی است که به جنايت‌های
دهه شصت در ايران رسيدگی می کند.
شهادت
یک عرب ایرانی که 40 تن از نزدیکانش اعدام شدند
جليل
شرهاني يكی از شاهدان دادگاه لاهه
جلیل
شرهانی که یکی از شاهدان جنایات حکومت جمهوری اسلامی در دادگاه لاهه بود در گفت
وگویی با العربیه گفت:" من یکی از شاهدان در دادگاه بودم و مدارک اعدام 40 از
یک خانواده ام از جمله پدرم برادر و عمویم و فرزندان او را به دادگاه تقدیم
کردم".
وی
افزود:" در دادگاه توضیح دادم که ازعربهای اهواز هستم و اکنون در لندن بسر می
برم نزدیکان ما، تنها به این سه نفر محدود نبود و تقریبا 25 نفر از اقوام ما را
اعدام کردند".
شرهانی
افزود" پدرم یک کشاورز بود و 65 سال داشت وعمویم همینطور اما برادرم سیاسی
بود. خواسته های ما بسیار ساده و مسالمت آمیز بود خواستار حقوق کامل شهروندی بودیم
و از دولتی که بواسطه انقلاب سرکار آمده بود انتظار دادن چنین حقوقی را داشتیم.
برای اعدام بستگانم هیچ دادگاهی برگزار نشد آنها ساعت ده صبح دستگیر شدند و ساعت
11 صبح همان روز جسدهای آنان که هفده نفر بودند در فرمانداری سوسنگرد در کامیون
گذاشته بودند. در عرض یک ساعت همه را اعدام کردند. پدرم را در جای دیگری برده
بودند. وی در اریبهشت سال 60 اعدام شد. و جسد او را در روستایی رها کردند. البته
جسد او را پیدا نکردیم. قبرهای برادرم و عمویم را با مشقت فراوان توانستیم پیدا
کنیم . برادرم کارمند وزارت بهداری بود. او را قبل از اعدام در فرمانداری شکنجه
کرده بودند. کسانی که در فرمانداری بودند بعدها این فجایع هولناک را برای ما بازگو
کردند.اعدام آن ها در فرمانداری در ملاء عام بود".
وی در ادامه اظهار
داشت:" آن زمان خلخالی این اعدام ها را انجام می داد. دستگیرشدگان به خلخالی
گفته بودند چگونه ما بدون دادگاه اعدام می شویم؟ خلخالی در جواب آنها گفته بود اگر
جرم دارید به جهنم می روید و اگر گناهی ندارید به بهشت خواهید رفت. این تنها جواب
آنها بود. آن را به جایی که رژیم آن را "لعنت آباد اهواز" می نامد دفن
کردند. مسئولان حکومت هیچ جوابی یا اطلاعی به ما ندادند. ما دنبال جسدهای آنها
گشتیم. از برادرم، عمویم وبقیه فامیلانم تنها عکس قبرهای آنان را پیدا کردیم
.هنگامی که آن ها را اعدام کردند من سیزده سالم بود. اما با این حال رژیم مرا از
ادامه تحصیل در دانشگاه محروم کرد. یعنی من در کنکور کتبی قبول شدم اما در گزینش
به خاطر قرابت فامیلی با اعدام شدگان مرا رد کردند".
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر