سهراب را صدای صمیمانه، سرخ کرد / شعر / رضا مقصدی





سهراب را صدای صمیمانه، سرخ کرد

رضا مقصدی

در آرزوی عاطفه وُ آب، زیسته  ست

جانی که از جوانی ی سرشار، سبز بود.

در جنگلی که در گذر ِ باد های سرد

از دیر تا هنوز، نَفَس می کشد به درد

در سایه ی ترانه ی مهتاب زیسته ست.

سهراب را صدای صمیمانه، سرخ کرد
وقتی که در برابر ِ چشم ِ بهاره اش

پاییز ِ روزگار

آتش به جان ِ تاره ی آوازها کشید

او خواند آنچه را که به دل عاشقانه دید

آن دل که با جوانه ی بی تاب زیسته ست.

پیغام ِ پَهنه گُسترِ مرگِ تگرگ را

سهراب با ترانه ی تابان ِ تازه اش

بر سینه ی سپیده ی فردا نوشته است.

"تهمینه" را چه غم

یک باغ، بر حماسه ی یک گل، سلام کرد

باغی که واژه های شکوفای ِ شاخه اش

زیبایی ی شناور ِ شمشاد ِ شاد را

شور ِ کلام کرد.

زبیاست زندگی

باور کن ای سپیده ی فردای سربلند!

با ماست زندگی.

شادا دلی که در تپش ِ آب وُ آینه

        همچون دل ِ شکفته ی سهراب زیسته ست.

 رضا مقصدی

                                        28 تیر 88

                                Reza.maghsadi@gmx.de

Rezamaghsadi.blogfa.com