بیانیه مشترک گروههای مدافع حقوق بشر، در گرامیداشت روز جهانی حقوق بشر - ۱۰ دسامبر ۲۰۱۲

گرامیداشت روز جهانی حقوق بشر - ۱۰ دسامبر ۲۰۱۲

در دهم  دسامبر سال ۱۹۴۸ مبارزه تاریخی و مستمر مدافعین آزادی انسان به ثمر نشست و   اولین منشور جهانی حقوق بشر در مجمع عمومی سازمان ملل متحد تصویب شد. بدین ترتیب ایده حقوق بشر در جهان، به عنوان یکی از بزرگترین دستاوردهای اجتماعی جامعه بشری جلوه ای رسمی پیدا کرد و بدون توقف در اعتلای خود، تداوم یافت.

تأکید نسل اول منشور حقوق بشر، بر آزادی های فردی و اجتماعی بود و نسل دوم این پیمان ها رسیدن به آزادی فردی و اجتماعی را در گروِ رعایت آزادی های اقتصادی، فرهنگی و جنسیتی دانست. مبارزه با آلودگی میحط زیست و جلوگیری از تخریب طبیعت و حفظ آن برای آیندگان، محتوای نسل سوم چالش حقوق بشر را تشکیل می دهد. این پیمان ها در نهایت، با دسترسی عموم به دانشگاه ها، ارتقاء سطح اگاهی علمی و امکان کسب دانش برای همه مردم جهان، کاملتر شده است.

هرچند گذشت زمان، بر تداوم اعتلا و تکامل این پیمان جهانی افزوده است، اما پس از گذشت ۶۴ سال از تصویب اولین منشور جهانی حقوق بشر، هنوز در پاره ای از کشورهای تحت حکومت های خودکامه، از جمله کشور ما ایران، همان پیمان اولیه نیز رعایت نشده و هر روز حقوق اولیه انسان و خواست های دموکراتیک افراد و گروههای اجتماعی، بیشتر نقض می شود. متاسفانه در ایران، هیچ حوزه ی فردی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی از تسلط قدرت حاکم، در امان نمانده است.

-         پایمال شدن سنتی و مستمر حقوق زنان، در قوانین قضائی و مدنی جمهوری اسلامی ایران، شکلی رسمی و دولتی یافته و با اِعمال تبعیض میان حقوق زن و مرد، مطابق قانون، نیمی از مردم ایران، زنان، از مزایای منشور جهانی حقوق بشر محروم هستند.

-         قوانین مدنی ضامن حقوق کودکان نیست. وجود هزاران کودک خیابانی بی سرپرست که در شهرهای بزرگ برده وار زندگی می کنند، بر کودک آزاری، کار کودکان و محرومیت از تحصیل آنان، افزوده است.

-         سرکوب سیستماتیک جنبش های دانشجوئی، زندانی کردن دانش آموختگان به جای استفاده از آگاهی آنان در رشد و عمران جامعه و انکار خواست های به حق ایشان موجب مهاجرت های عظیم جوانان ایرانی به خارج از کشور برای کسب آزادی، تحصیل و کار شده است.

-         بیکاری، در بین نیروی کار، به بیش از 25 در صد افزایش یافته و فقر، زندگی کارگران، کشاورزان و خانواده هایشان را تهدید جدی می کند. سرکوب هرگونه اعتراض، زندانی کردن فعالین کارگری بجای کمک به تولید و توسعه کشور و ممنوعیت اجتماعات سندیکایی، بسیاری از بیکاران را به مرز خودکشی کشانده است.

-         فقدان آزادی عقیده و باورهای مذهبی در ایران، از حدِ محرومیت از تحصیل و کار، دستگیری، شکنجه و حتی اعدامِ خدا ناباوران یا پیروان مذاهب و آئین های غیر شیعه گذشته، هر آنکس نظری انتقادی بر دولت و حکومت داشته باشد را نیز در بر می گیرد.

-   انکار حقوق فرهنگی و اجتماعی اقوام ایرانی، اعدام های پنهانی و بدون اطلاع وکیل یا خانواده زندانیان قومی، آزادیخواهان عرب، بلوچ، کرد و آذری، نقض مستمر و آشکار حقوق بشر در ایران است.

-    اعدام زندانیان سیاسی / عقیدتی که از آغاز انقلاب، بدون تشکیل دادگاه و داشتن وکیل، یا با اجرای محکمه های فرمایشی، در طول سی و چند سال اخیر در تمام شهرهای ایران ساری و جاری بوده، همواره ایران را  در ردیف بالای لیست کشورهائی قرار داده که حقوق بشر، بطور فاحشی در آنها ندیده گرفته می شود.

-    بسیاری از مادران و خانواده هائی که عزیزان خود را زیر شکنجه در زندان یا بر سر دارها یا به ضرب گلوله از دست داده اند، نه تنها از محل دفن آنان بی اطلاعند، که در صورت برپا کردن مراسم سوگواری، یا پیگیری و دادخواهی خون جانباختگانشان، تهدید به دستگیری و شکنجه می شوند.

هم اکنون زندان های ایران، پر از فرهیخته گان سیاسی، اجتماعی و فرهنگی است. وکلائی که  تنها بر حسب سوگند به وظیفه قانونی، دفاع از موکل خویش را برعهده گرفته اند، مادرانی که پیگیر شناسائی آمران و عاملان قتل جگر گوشه گان خود، به دادخواهی برخاسته اند، دانشجویان، روزنامه نگاران، وبلاگ نویسان و نویسندگانی که آزادی بیان را حق اولیه هر انسانی می دانند، زنان مبارزی که خواهان رفع تبعیض و نابرابری های جنسیتی اند، به جای داشتن عرصه ای برای فعالیت در جهت سازندگی و اعتلای ایران، روزهای گرانبهایشان را در کنج سیاهچال های مخوف نظام اسلامی می گذرانند.

دادخواهی از این همه بیداد، به یکی از محوری ترین خواست های حقوق بشری ما و همه فعالین سیاسی، اجتماعی و عقیدتی تبدیل شده است. از این روی، بار دیگر، فرا رسیدن سال روز فرخنده و جهانی تحقق آرزوهای بشری را گرامی داشته و همراه با تمام آزادیخواهان جهان، در آستان توجه به منزلت و کرامت انسان، مجدانه خواهان آزادی تمام زندانیان سیاسی- عقیدتی ایران می باشیم.

شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران

امضاکنندگان
۱. اتحاد برای ایران ـ بلژیک
۲. اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ آمریکای شمالی
٣. اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ نیویورک
۴. اتحادبرای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ لس آنجلس
۵. اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ شیکاگو
۶. اتحاد برای پیشبرد سکولار دمکراسی در ایران - اورنج کانتی
۷. اتحاد برای پیشبرد سکولار دمکراسی در ایران- واشنگتن دی سی
٨. اتحاد برای پیشبرد سکولار دمکراسی در ایران - مونترال
۹. انجمن حقوق بشر و دموکراسی ـ هامبورگ
۱۰. انجمن زنان ایرانی: مونترال
۱۱. انجمن همبستگی ایرانیان فرزنو
۱۲. انجمن همبستگی ایرانیان دالاس
۱٣. بنیاد اسماعیل خویی ـ آتلانتا
۱۴. بنیاد" ندا برای ایران آزاد"
۱۵. جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران ـ جنوب کالیفرنیا
۱۶. جمعیت دفاع از حقوق مردم ایران در اتریش
۱۷. جامعه دفاع از حقوق بشر و دموکراسی در ایران - سوئد
۱٨. جنبش سبز کاردیف ـ بریتانیا
۱۹. جنبش سبز لندن
۲۰. حامیان مادران پارک لاله ـ لوس آنجلس- ولی
۲۱. حامیان مادران پارک لاله ـ دورتموند
۲۲. حامیان مادران پارک لاله ـ اسلو - نروژ
۲٣. حامیان مادران پارک لاله ـ ژنو
۲۴. حامیان مادران پارک لاله ـ ایتالیا
۲۵. حامیان مادران پارک لاله ـ هامبورگ
۲۶. حامیان مادران پارک لاله ـ کلن
۲۷. حامیان مادران پارک لاله ـ وین
۲٨. خانه همبستگی مهر - کلن
۲۹. فدراسیون اروپرس ـ بلژیک
٣۰. کانون ایران آزاد ـ آلمان
٣۱. کانون فرهنگی نگاه ـ اسن
٣۲. کانون حقوق بشر سیمرغ ـ دورتموند
٣٣. جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران- اتریش
٣۴. کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی ـ پاریس
٣۵. کمیته نروژی-ایرانی حمایت از مبارزات مردم ایران
٣۶. کمپین بین المللی علیه خشونت در ایران
٣۷. گروه ۲۲ خرداد ـ هامبورگ
٣٨. گروه گفتگو – ونکوور
٣۹. مادران صلح - مونترال
۴۰. همایش ایرانیان ـ هامبورگ
۴۱. فعالینِ حقوق بشر و دموکراسی‌ - هامبورگ
۴۲. شورای دفاع از حقوق بشر – سوئد
۴٣. حامیان مادران پارک لاله ـ فرزنو-شمال کالیفرنیا
۴۴. انجمن مدافع دمکراسی در ایران - جنوب کالیفرنیا
۴۵. جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران - اتریش.