جایزه ساخاروف برای آزادی اندیشه

با یقین به رسیدن به حکومتی سکولار و دمکرات

با توجه به نامه ضمیمه، در صورت تمایل، لطفن از کمپین کسب جایزه ساخاروف برای آزادی اندیشه، توسط  آقایان امیر انتظام، منصور اسانلو و خانم بهاره هدایت، حمایت کنید

جایزه ساخاروف برای آزادی اندیشه از نام دانشمند و مبارز روسی، آندریا ساخاروف گرفته شده که از سال 1988 در پارلمان اروپا آغاز به کار کرد. این جایزه هر ساله به افراد یا نهادهایی تعلق گرفته است که زندگی خود را وقف آزادی و حقوق بشر کرده اند؛ کسانی نظیر نلسون ماندلا، الکساندر دبیوک، تسلیما نسرین ..... گرچه سال های متمادی است که به علت سرکوب مستمر و بگیر و ببندهای رژیم اسلامی ایران، بسیاری از آزادیخواهان و فعالین برای رفع هرگونه تبعیض و اجرای حقوق بشر در ایران کوشیده اند و بهترین سالهای عمر خود را در زندانها بسر برده اند، اما تاکنون این جایزه به هیچ ایرانی تعلق نیافته است.

جمعی از ایرانیان مهاجر با توجه به شایستگی تمام فعالان ایرانی، سه شخصیت برجسته که متعلق به نسل ها و بخش های مختلف زندگی اجتماعی ایرانیان هستند؛ امیر انتظام، اسانلو و بهاره هدایت را برای دریافت جایزه ساخاروف 2010 میلادی، به پارلمان اروپا پیشنهاد کرده اند

با توجه به نامه ضمیمه که به پارلمان اروپا فرستاده شده، در صورت تمایل به حمایت از کمپین، لطفن تا قبل از 12 ظهر یکشنبه 19 سپتامبر 2010  برابر با 28 شهریور 1389، اسم و حرفه خود را به آدرس زیر ارسال کنید.

prix.sakharov2010@gmail.com

کاندیداتوری عباس امیرانتظام، منصور اسانلو و بهاره هدایت از ایران برای جایزه ساخاروف

13 سپتامبر 2010 برابر با22  شهریور 1389

آقای جرزی بوزک، رئیس پارلمان اروپاآقای گابریل آلبرتینی، رئیس کمیسیون امور خارجه پارلمان اروپا
خانم اوا ژولی، رئیس کمیسیون توسعه در پارلمان اروپا                                                                           خانم هیدی هوتلا، رئیس زیر کمیسیون حقوق بشر پارلمان اروپا                                                                خانم باربارا لخ بیلر، رئیس هیئت نمایندگی پارلمان اروپا برای ارتباط با ایران

آقای جوزف داول، رئیس احزاب دمکرات مسیحی در پارلمان اروپا "ای پی پی"
آقای شولتز مارتین، رئیس احزاب سوسیال دمکرات در پارلمان اروپا "اِس اَند دی"
آقای گیو وهوفستاد، رئیس گروه احزاب لیبرال در پارلمان اروپا "اِی اِل دی ای"
خانم ربکا هارمس و آقای دانیل کوهن بندیت، روسای مشترک احزاب احزاب سبز در پارلمان اروپا "گرین/ای اِف اِی"
آقای لوتار بیسکی، رئیس احزاب چپ در پارلمان اروپا "جی یو ای/ اِن جی اِل"

رونوشت برای:
اعضای کمیسیون امور خارجه پارلمان اروپا
اعضای کمیسیون توسعه پارلمان اروپا

موضوع: کاندیداتوری برای جایزه ساخاروف

خانم ها و آقایان عزیز

شما از نقض فاحش حقوق بشر که در ایران در حال وقوع است، آگاهید. همینطور بطور مشخص از سرکوب بی رحمانه ای که بر شهروندان عادی و فعالین سیاسی از 12 ژوئن سال 2009 اعمال می شود، اطلاع دارید.

در اعتراض هایی که در پی انتخابات اخیر صورت گرفت، بیش از صد نفر در خیابان ها به دست نیروهای امنیتی ایران کشته شدند. از آن زمان تا به امروز، هزاران نفر دستگیر شدند و صدها نفر در دادگاه های نمایشی و محاکمه هایی ناعادلانه بدون مدرک مورد اتهام و محکومیت قرار گرفتند. در حالی که بسیاری دیگر بدون اینکه هیچ روند قانونی دنبال شود، به زندان انداخته شدند. صدها زندانی در معرض شکنجه، تجاوز و دیگر رفتارهای غیر انسانی و تحقیر آمیز قرار گرفتند. از سوی دیگر در حالی که حامیان مخالفین و فعالین مدنی تحت نظر دائم قرار گرفته اند، رژیم ایران از تمامی ابزارش برای مرعوب کردن و ترساندن مردم استفاده می کند.

این موارد نقض حقوق بشر به وضعیت بسیار سخت گذشته اضافه می شوند. ایران یکی از کشور های جهان است که بیشترین میانگین اعدام از جمله اعدام کودکان (کمتر از هجده سال) را دارد. صدها نفر در سال 2010 اعدام شده و نزدیک به 2000 نفر محکوم به مرگ شده اند.

در ماه ها و هفته های اخیر ما اخبار نگران کننده ای از ایران مبنی بر افزایش شدید سرکوبی فعالین سیاسی و مدنی دریافت کرده ایم، از جمله ربودن و گروگان گیری اعضای خانواده فعالین، بعنوان یک حربه موثر برای تحت فشار قرار دادن زندانیان سیاسی. برای مثال زندانیان سیاسی در زندان مخوف اوین در تهران از حق تماس گرفتن و ملاقات با اعضاء خانواده خود و حتی دسترسی به پزشک محروم شده اند.

با وجود حجم زیاد سرکوب ها، مردم ایران امید خود را از دست نداده و ایمان دارند که داشتن آینده ای بهتر امکان پذیر است. آن ها به حمایت و دلگرمی کسانی که خارج از ایران به ارزش های جهانی حقوق بشر باور داشته و کسانی که به بهره مندی همگان از آن حقوق، فارغ از مرزهای سیاسی-جغرافیایی معتقدند، احتیاج دارند. پارلمان اروپا با توجه به مذاکرات، بحث های سازمان دهی شده و از سوی دیگر قوانینی که تصویب کرده مسلما می تواند از مدافعان حقوق بشر و دموکراسی به حساب آید.  
ما معتقدیم یکی از مهم ترینِ حرکت های همبستگی آمیز که اتحادیه اروپا آن را سازمان می دهد، "جایزه سالیانه ساخاروف" برای "آزادی اندیشه" است. باید اشاره کنیم که از سال 1988 که این جایزه پایه گذاری شده، هیچ گاه به یک شهروند ایرانی اعطا نشده است. ما باور داریم که خصوصا در این سال دهشتناک برای مردم ایران، مناسب خواهد بود اگر "جایزه ساخاروف" به کسی یا کسانی که نماد مقاومت و ایستادگی، تلاش برای حقوق بشر و آرمان های دموکراتیک هستند، اعطا شود.

صدها نام می توانند برای این جایزه نامزد شوند.از آن جمله اند؛ آقایان "کیوان صمیمی" (روزنامه نگار زندانی)، احمد زیدآبادی (روزنامه نگار زندانی)، عیسی سحرخیز (روزنامه نگار زندانی)، بهمن احمدی امویی (روزنامه نگار زندانی)، محمد صدیق کبودوند (فعال حقوق بشر در کردستان ایران)، عبدالله مومنی (از رهبران زندانی جنبش دانشجویی) و خانم ها شیوا نظرآهاری (فعال حقوق بشرو محکوم به اعدام)، هنگامه شهیدی (روزنامه نگار) و ژیلا بنی یعقوب (روزنامه نگار).

کاندیداهایی که ما برای جایزه ساخارف در سال 2010، ارائه می دهیم نماینده سه نسل متنوع و متعهد ایران می باشند.  

آقای عباس امیرانتظام؛ 77 ساله، فردی است که از زمان شاه تا به امروز برای ارزشهای آزادیخواهانه و حقوق بشر مبارزه کرده و می کند. امسال (2010) وی سی امین سال حبسش را به عنوان زندانی آگاهی و وجدان سپری می کند. امیرانتظام قدیمی ترین زندانی سیاسی ایران است.

شهامت و شجاعت اخلاقی که او را یاری کرد تا سی سال بازداشت در زندان و حبس خانگی را از سر بگذراند؛ سازگاری و انعطاف پذیری ای که هر سازشِ ناسازگار با عدالت و آزادگی را رد کرد؛ و حس از خودگذشتگی و فدا ساختن زندگی خانوادگی و شخصی، همگی شهادت از قابلیت های استثنایی آقای امیر انتظام می دهند که احترام همه ایرانیان، در داخل و خارج کشور فارغ از هر دیدگاه سیاسی، بر انگیخته است.

آقای منصور اسانلو؛ 51 ساله، مشهورترین نماد جنبش مستقل سندیکای کارگری ایران است. او بیش از 20 سال سابقه در جهت آزادی فعالیت های سندیکایی و گفت و گوی اجتماعی دارد. وی از سال 2007 در حبس است و اخیرا نیز حکم حبسش تمدید شده است. یادآور می شود که اسانلو در زندان مورد شکنجه قرار گرفت و از خدمات پزشکی محروم بود.

فداکاری آقای اسانلو  نسبت به شرایط کاری همکارانش، عزمش برای مقاومت در مقابل ارعاب و تهدید، و شجاعتش در مواجهه با شکنجه و فشار شدید نیروهای امنیتی بر خانواده اش، نه تنها موجب شگفتی و تحسین در میان سندیکالیست ها و جامعه ایران شده، بلکه مورد تحسین حامیان حقوق بشر در سراسر جهان نیز قرار گرفته است.

خانم بهاره هدایت؛ 29 ساله، یکی از رهبران بزرگ ترین سازمان دانشجویی ایران، مدافع خستگی ناپذیر حقوق بشر به ویژه حقوق زنان، و از حامیان سرسخت حق اعتراض (تظاهرات) مسالمت آمیز و دموکراتیک است. برای دفاع از این ارزش ها، او محکوم به صرف 9.5 سال از دوران جوانی اش در زندان شده است.

تعهد راسخ او به آزادی اندیشه و بیان، تلاشش برای ترویج حقوق برابر زنان در آموزش و در جامعه، عزمش برای پیشبرد ارزش های دموکراتیک از طرق مسالمت آمیز و شجاعتش در مواجهه با خشونت و ارعاب، از خانم هدایت نمادی از امید به آینده و الهام بخش نسل جوان ایران ساخته است.

مردم ایران چشم به اتحادیه اروپا برای حمایت از مبارزات شان در راه حقوق بشر دارند. به ویژه جوانان که نیازمند علامت و نشانه ای هستند تا به ایشان یادآور شود که تنها نیستند. ما باور داریم که اختصاص جایزه ساخاروف به کاندیداهای مذکور، تجلی و مبین حمایت صریح و پر قدرت نمایندگان منتخب مردم اروپا از مردم ایران خواهد بود.

با احترام

آقای عباس امیرانتظام

آقای عباس امیرانتظام یکی از رهبران حرکت آزادیخواهانه مردم ایران ضد حکومت پهلوی بود. وی پس از انقلاب (1357)، معاون نخست وزیر و سخنگوی دولت موقت بود. هرچند که وقتی وی به عنوان یک سیاستمدار لائیک و غیرمعمم با پیش نویس فعلی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که آن زمان توسط "مجلس خبرگان قانون اساسی" تدوین می شد به مخالفت برخاست، از دولت موقت نیز کنار گذاشته شد.

پس از بسط قدرت توسط معممین اقتدارگرا و در روزهای پایانی پاییز 1358، عباس امیرانتظام به اتهام جاسوسی و ارتباط پنهانی با آمریکا دستگیر شد. وی سپس در دادگاه ناعادلانه ای که در آن رسیدگی به پرونده اش تنها 10 دقیقه بطول انجامید و از داشتن حق وکیل محروم بود به حبس ابد محکوم شد.

امیرانتظام در سال 1377 و پس از سپری کردن 17 سال [19 سال صحیح است] حبس در زندان مخوف اوین، بنا به دلایل پزشکی اجازه یافت (بهره مندی از مرخصی استعلاجی) تا مابقی محکومیت خود را تحت بازداشت خانگی سپری کند. گرچه مدتی بعد و پس از مصاحبه ای که در آن، وی به سبوعیت و جنایات رئیس سابق زندان اوین (لاجوردی) اشاره داشت، دوباره به زندان بازگردانده شد. وی در سال 1382، به دلیل تشدید بیماری و وخامت حالش دوباره مشمول مرخصی استعلاجی قرار گرفت تا مابقی محکومیتش را در بازداشت خانگی سپری کند. امیرانتظام از آن زمان تا به امروز تحت بازداشت خانگی بوده است.

هرچند امیرانتظام بارها برای بررسی دوباره پرونده اش (فرجام خواهی و استیناف) و محاکمه مجدد در ملاء عام درخواست کرده، اما تاکنون این تلاش ها بی نتیجه بوده اند. مسئولین جمهوری اسلامی بارها به وی پیشنهاد آزادی قطعی به شرط عدم پیگری و دست برداشتنش از درخواست تجدید نظرخواهی داده اند، اما وی هربار از قبول این پیشنهاد سر باز زده، چرا که معتقد است چنین اقدامی نفی عدالت، آزادی و اندیشه ای خواهد بود که وی همه گاه از آن دفاع کرده است.

آقای امیرانتظام موظف است در زمان های معین خود را به سیستم قضایی برای جلوگیری از دستگیری دوباره اش معرفی کند. او همچنین حق خروج از کشور را ندارد. وی 30 سال است از دیدار فرزندانش که در خارج از کشور زندگی می کنند، محروم بوده است.

امیرانتظام به خوبی واقف است که هر بیانیه و هر اظهار نظری از سوی وی، ممکن است به بازگشتش به زندان ختم شود. بازداشتی که باتوجه به سن اش (77 سال) بعید خواهد بود از آن جان سالم به در برد. با این همه، وی هرجا و هر زمانی که توانسته به بیان نظراتش پرداخته و از آرمان دموکراسی در کشورش دفاع کرده است.

آقای امیرانتظام تاکنون جایزه "برونو کرایکسی" را در سال 1998و جایزه "جان کارسکی" را بخاطر "شجاعت و شهامت اخلاقی" در سال 2003 دریافت کرده است.

منصور اسانلو

آقای منصور اسانلو موسس و دبیر کل اتحادیه کارگری مستقل تهران و حومه شرکت واحد اتوبوسرانی است که مدعای نمایندگی بیش از 8000 کارگر و کارمند از 17000 پرسنل این شرکت را دارد.
اهداف اصلی سندیکای مذکور؛ تضمین پرداخت حقوق بهتر، امنیت کاری برای کارکنان شرکت و آموزش اعضا با نظر به حقوق بشر و گفتمان اجتماعی است. یادآور می شود که آقای اسانلو هیچ گونه فعالیت دیگر سیاسی غیر از فعالیت های ذکر شده، نداشته و ندارد.

این در حالی است که ایران تا بحال تعداد مهمی از کنوانسیون های سازمان بین المللی کار را تصویب نکرده و از سوی دیگر قوانین جمهوری اسلامی با اعمال محدودیت هایی مانع از برقراری سندیکاهای مستقل کارگری شده و عملا تحت تاثیر قوانین مذکور، اتحادیه های مستقل غیرقانونی و ممنوع می شوند. پس از سال 2005، و از زمانی که مدیریت شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه، مانند بسیاری از شرکت های دولتی و یا نیمه دولتی دیگر در ایران، به اعضای سابق نیروهای امنیتی سپرده شد، فعالیت های اتحادیه های کارگری مستقل تحمل نشده و به تعطیلی کامل کشانده شد.

آقای اسانلو برای اولین بار در ژانویه 2006 و ضمن یک مناقشه کاری دستگیر شد. در آن زمان او 3 ماه از حکم زندان 8 ماهه اش را در سلول انفرادی سپری کرد. طی همین مدت بود که وی تحت شکنجه قرار گرفت و تکه ای از زبانش بریده شد. در ماه اوت سال 2006، آقای اسانلو با قرار وثیقه از زندان آزاد شد. این آزادی دیری نپایید و دوباره در ماه نوامبر سال 2006، به همراه معاونش دستگیر و به مدت یک ماه حبس شد.

آقای اسانلو در سال 2007، پس از محاکمه به جرم "اقدام علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام" به 5 سال زندان محکوم و به زندان اوین فرستاده شد. در سال 2008 او به زندان رجایی شهر منتقل شد، زندانی که هنوز او را در میان خود اسیر دارد. اینها همه در حالی است که با وجود بیماری حاد قلبی، درخواستهای درمان پزشکی او بارها و بارها رد شده است.

پس از به راه اندازی کمپینها و مبارزات اتحادیه های بین المللی کارگری و به تبع آن سازمان جهانی کار (آی ال او)، ظاهرا وزارت کار جمهوری اسلامی به سازمان بین المللی کار تعهداتی در قبال آزادی آقای اسانلو در سال 2010 داده بود. با این همه در ماه اوت سال 2010، آقای اسانلو طی محاکمه ای در دادگاه انقلاب اسلامی کرج، و بدون وکیل مدافع، به جرم "تبلیغ علیه نظام" به یک سال حبس اضافی محکوم شد. او در این باره درخواست تجدیدنظر کرده است.

یادآور می شود در طول حبس آقای اسانلو، خانواده وی در معرض تهدید و ارعاب نیروهای امنیتی قرار داشته و دارند. تازه ترین این تهدیدها، دستگیری فرزند اسانلو، و ربودن و شکنجه کردن عروسش بوده است.

بهاره هدایت

خانم بهاره هدایت یکی از فعالین دانشجویی پیشرو و از مدافعان حقوق بشر از نسل جوان ایران است. وی تنها عضو زن شورای مرکزی 6 نفره دفتر تحکیم وحدت (بزرگترین سازمان دانشجویی ایران) است. خانم هدایت همچنین اولین بانویی است که برای هدایت شاخه حقوق بشر دفتر تحکیم وحدت انتخاب شده است.

او از اعضای اولیه و فعال کمپین یک میلیون امضا، و از تلاشگران گرد آوری حمایت مردمی برای رسیدن به برابری حقوق زنان با مردان ذیل قوانین ایران است. او همچنین نقش مهمی در برجسته ساختن نیازهای دانشجویان زن داشت. خانم هدایت همچنین در اعتراضات به سیاست های زن ستیز حکومت با هدف کاهش تعداد دانشجویان زن، دایر بر سهمیه بندی جنسیتی و قوانین محدود کننده آنها به حضور در دانشگاه مناطق بومی شان، نقش موثری ایفا کرد.

به همین منظور، او کمیسیون زنان را در سال 2005 تاسیس کرد. هدف کمیسیون مذکور، ترویج حضور فعالین دانشجویی زن در دانشگاه ها و برای ترویج مطالبات جنبش زنان درون کلیت جنبش دانشجویی بود.

به دنبال تظاهراتی در اعتراض به قوانین تبعیض آمیز علیه زنان در سال 2006، خانم هدایت دستگیر و سپس به 2 سال حبس تعلیقی محکوم شد. وی همچنین در سال 2007، بار دیگر در سال 2008 و سپس در مارس سال 2009 دستگیر شد.

در جریان انتخابات ریاست جمهوری اخیر در ایران، دفتر تحکیم وحدت یکی از اصلی ترین سازمان دهندگان بحث ها با روندی دموکراتیک در دانشگاه های تهران و سراسر کشور بود. پس از انتخابات ژوئن 2009 نیز، دفتر تحکیم وحدت در خط مقدم سازماندهی تظاهرات و اعتراضات دسته جمعی کمپین "رای من کجاست؟" قرار داشت. خانم هدایت یکی از فعال ترین و شجاع ترین سازماندهندگان این اعتراضات بود.

خانم هدایت بار دیگر و در دسامبر سال 2009 دستگیر شد و سپس 2 ماه تمام مورد بازجویی قرار گرفت. او سپس به تعدادی از جرائم ادعایی از جمله اتهام "تبلیغ و سیاه نمایی رژیم"، "مشارکت فعالانه در رویدادهای پس از انتخابات"، "گفت و گو با رسانه های خارجی"،" اهانت به رهبر جمهوری اسلامی"، "توهین به رئیس جمهور" و "توطئه و تجمع به قصد اقدام علیه امنیت ملی" متهم شد.خانم هدایت و اعضای شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت در ماه می سال 2010، به حبس های طویل المدت محکوم شدند. حکم سختگیرانه و ناعادلانه 9 و نیم سال حبس برای خانم هدایت، هشداری به دیگر دانشجویان دختر محسوب شد تا در فعالیت های سیاسی درگیر نشوند. خانم بهاره هدایت در حال حاضر در بند زنان زندان اوین در تهران نگهداری می شود.