بنیاد اسماعیل خویی به مناسبت گرامی داشت یاد و خاطره جان باختگان سال 67 و تمامی جان باختگان راه آزادی برنامه ویژه ای را با شرکت دکتر اسماعیل خویی و دکتر مسعود نقره کار، درتاریخ اول سپتامبر در شهر آتلانتا برگزارکرد.
برنامه با قرائت پیام بنیاد اسماعیل خوئی، توسط دکتر سیاوش عبقری، به مناسبت کشتار شصت و هفت، آغاز گردید
هم میهنان آزادی خواه، بانوان و آقایان گرامی
با سپاس فراوان از شما که در این مراسم گرامی داشت جان باختگان فاجعه ی ملی
شرکت کردید.
25 سال پیش خمینی فرمان داد "کسانی که
در زندانهای سراسر کشور بر سر موضع نفاق خود پافشاری کرده و میکنند، محارب و محکوم
به اعدام میباشند". با این فتوای جنایت کارانه ی مخفی، هزاران زندانی سیاسی
از زن و مرد و نوجوان با گرایش های مختلف سیاسی به فجیع ترین نحو ممکن، قتل عام
گردیدند. این جان باختگان که اکثرا محاکمه
شده و دوران زندان خود را می گذراندند، و
بخشی از آنان نیز دوران زندان خود را طی کرده بودند و در انتظار آزادی بودند،
دوباره محکوم بمرگ گردیدند! بخش عمده ی
آنان را در گورهای جمعی بخاک سپردند و مزارشان را از بستگان آنان پنهان کرده اند!
بازماندگان جان باختگان این جنایت هولناک، پس از 25 سال هنوز از انسانی ترین
حق خود، در مورد چگونگی و دلایل اعدام
عزیزان شان، محل دفن آنها، وصیت نامه هایشان، محروم نگاهداشته شده اند، با این
خیال باطل که، با مرور زمان ، آن جنایت بزرگ تاریخی را با غبار سیاه تاریخی ی
اسلامی فرو پوشانند!
آری، خون به زمین ریخته شده جوانان ایران توسط رژیم سیاه کار حاکم، در سیاهی
پنهان میشود، ولی هرگز غبار فراموشی بخود نخواهد گرفت. سکوت عاملان این جنایت در
جناح های حکومتی، به جزیی از خود جنایت تبدیل شده است. آخوند پور محمدی عضو کمیته
سه نفره اعدام در آن دوره جنون و جنایت، هم اینک بمقام وزارت دادگستری نظام ارتقا
داده شده است! این است نمود تحول در نظام فرمانفرمایی آخوندی! در این نظام همه چیز
واژگونه است و ضد اخلاق و انسانیت و تاریخ.
مگر ملتی میتواند یک چنین جنایت بزرگ در حق فرزندان اش را به فراموشی سپرد؟
همان زندان ها، امروز بار دیگر مملو از زندانیان سیاسی است، و این نشانه ی مقاومت
و مبارزه برای آزادی از استبداد سیاه وخونین اسلامی است. این نشان آمادگی برای گذر
از نظام ضحاک منش و فاسد فرمانفرمایی
آخوندی در آینده ی نزدیک است.
هم اینک، نسل های جدید ایران، آرمان های انسان گرایانه ی جان باختگان فاجعه ی
ملی را پی گرفته اند و تا زمانی که آرمان آزادی و دادگری در میهن مان زنده است،
خاطره جانباختگان فاجعه ی ملی سال 1367 نیز زنده است و زنده خواهد ماند.
ما، در بنیاد اسماعیل خویی، خواهان آزادی تمامی زندانیان سیاسی هستیم و به یاد
جان باختگان راه آزادی و برای پاسخگویی به فرزندان، مادران، پدران، برادران،
خواهران و همسران این جان باختگان و ملت ایران، و همچنین برای ثبت و ضبط در تاریخ،
بار دیگر خواهان آنیم که، کلیه اسناد، گزارش ها، خاطرات و غیره بصورت های نوشتاری،
شنیداری و دیداری جمع آوری شود، و در پی گذر از این نظام و برقراری حاکمیت مردم و
تبدیل تاسیسات گور خمینی به موزه ی جنایات جمهوری اسلامی، به این موزه تحویل و
برای آینده گان نگاهبانی شود.
به امید فرارسیدن هرچه زودتر آن روز.
زنده باد آزادی، درود بر همگی جان باختگان راه آزادی
پس از پیام، دکتر آرمان شیرازی
شعری از سایه و کلامی آهنگین از خود را به همین مناسبت خواند وسپس اولین سخنران
برنامه دکتر مسعود نقره کار درمورد کشتار دگر اندیشان سخن گفت.
سحنرانی ایشان حول سه محور بود ، فراموشی ، چرائی پیدائی عدم تحمل و
کشتار دگراندیشان در ایران ، وراه های پیشگیری ا زآن
در مورد فراموشی ورابطه ی آن با حافظه تاریخی و نقش تقویت محرکه های
یاد آوری برای تقویت حافطه تاریخی سخن گفته شد، و تاکید شد که فراموش کردن فجایعی
شبیه به فاجعه کشتار سال 67 ، رخصت دادن به امکان تکرار چنین فجایعی است . در مورد
چرائی عدم تحمل دگراندیشان نیز به عوامل مختلف به ویژه نقش مذهب پرداخته شد. در
مورد چگونگی پیشگیری از بروز این فجایع نیز به مؤلفه های مختلف ، به ویژه نقش
آموزش ،اشاره شد.
پس از سخنان دکتر نقره
کار دکتر اسماعیل خویی اشعاری از کتاب
کشتار 67 به بانگ بلند را خواند.
در پی شعرخوانی بخش سوال و
جواب بود که با شرکت فعالانه حاضران زوایای سخنرانی مورد بحث و گفتگو قرار گرفت و
سپس برنامه با قدردانی و پذیرایی به پایان رسید .
اول سپتامبر 2013
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر