جمعه، اسفند ۱۹، ۱۳۹۰

زن / شعر / جهانگیر صداقت فر


" زن "
می‌ گویم:
بدین گونه بر لبِ پرتگاه
مصداقِ برگِ خزانم
           به معبرِ باد:
با تلنگرِ آهی
به خاک می‌‌خواهم اوفتاد.
در چنته چه دارد
               عشق،
               تا بگویدم از سرِ پاسخ 
وقتی‌ که خود 
   دگرگون شده در مسیرِ تناسخ؟!
*
با سرودِ  وسوسه
آشکار می‌‌شود در آستانه
                               عروس وار،
لختی،
تا نوشِ نشئه‌ی لذّت درنگ می‌‌کند
             در اوجِ شهوتِ عطشانِ تن ...
و سپس
       محو می‌‌شود در سرابِ آشتی‌
بیگانه با تو و هم با خودِ خویشتن.

شگفتا،
چه شگرف آفرینه یی است
                                   زن.
                               ********
تیبوران - ۶ اکتبر ۲۰۰۷
جهانگیر صداقت فر
jahangirs@aol.com

هیچ نظری موجود نیست: