فروغ ِ فرزانه
رضا مقصدی
به زنان میهنم
از شهرهای خاطره می آیی
از باغ های عشق.
زیبایی ی نگاه ِ تو، دیری ست
بر یاس ها
باران ِ روشنائی ِ مهتاب است.
به زنان میهنم
از شهرهای خاطره می آیی
از باغ های عشق.
زیبایی ی نگاه ِ تو، دیری ست
بر یاس ها
باران ِ روشنائی ِ مهتاب است.
بانوی ِ مهربان!
بانوی ِ سال های ِ پریشان!
تشویش ِ بی کرانه ی رنج ِ کدام عشق
در التهاب ِ قلب ِ تو مانده ست؟
ای خوب!
با ما سخن بگوی!
این کیست
شعر ِ شکوفه های جوان را
با جان ِ بی قرار ِ تو خوانده ست؟
جانی که در قلمرو ِ پائیز
هر بار
پر بارتر ز پیش، گل آورده ست.
بانوی خاطره!
بانوی سال های شب ِ درد!
آواز ِ پرنوازش ِ دست ِ کدام مرد؟
در عطر ِ خواب گونه ی گیسویت
خانه کرد؟
کاینگونه در صداقت ِ آئینه
گلخنده ی بلند ِ رهایی
از صبح ِ چشم های تو جاری ست؟
با رنج زیستن
با یاس ها زمانه ی زیبا را
چون رود، عاشقانه سرودن
این، در سرشت ِ توست
وینگونه بی بهار شکفتن
در سرنوشت ِ توست.
اسفند سال 63
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر