بیست و پنجمین سالگرد قتل عام زندانیان
سیاسی ایران در سال ۶۷، امسال در شرایط ویژه ای برگزار میشود. در پی مبارزه و تلاش پیوسته
خانواده ها، بازماندگان کشتار، نهادهای حقوق بشری و با پشتیبانی ایرانیان و غیر
ایرانیانِ آزاده، برای اولین بار کشتار زندانیان سیاسی ایران در سال ۶۷ به وسیله جمهوری اسلامی، توسط مجلس ملی کانادا به عنوان «جنایت
علیه بشریت» به رسمیت شناخته شد.
۲۵ سال پیش در چنین روزهایی ماشین کشتار حکومت
جهل و خرافات به دستور مستقیم آیت الله خمینی جان بیش از ۴۵۰۰ نفر از زندانیان سیاسی را گرفت. تنها جُرم این
آزادگانِ در بند پایداری بر باوری متفاوت از دستگاه حکومت مداران بود و با اینکه
دوره محکومیتِ بیشترشان پایان یافته و یا نزدیک به پایان بود، به جوخه های اعدام
سپرده شدند. کشتاری
که بدون شک با تمام معیارهای انسانی متضاد بود و به درستی در محافل بین المللی به
عنوان جنایت علیه بشریت نام گرفته و توسط برخی از آنها به رسمیت شناخته شده
است.
دژخیمان جمهوری اسلامی پیکرهای بی جان این
کوشندگان راه آزادی را شبانه در گورهای دسته جمعی و بدون نام و نشان به خاک سپردند
و خانواده های این جانباختگان را برای همیشه از حق سوگواری بر مزار عزیزانشان محروم
کردند. این آزادگانِ که در ده ها گورستان همچون گلزار خاوران، در سراسر ایران برای
همیشه خفته اند بزرگترین سند 34 سال سرکوب و کشتار خونباری هستند که با روی کار
آمدن جمهوری اسلامی در کشور ما به وقوع پیوسته است. جانباختگان راه آزادی ایران به
رغم گورهای بی نام و نشان، برای همیشه در یاد و حافظه تاریخی مردم ایران خواهند
ماند، و گلزارهایی همچون خاوران میعادگاه آزادگانِ نسل های آینده خواهد
بود.
در بیست و پنج سال گذشته، هیچ یک از دولت
هایی که در ایران بر سر کار آمده اند کلامی در مورد این جنایت تاریخی به زبان
نیاوره اند. کشتار و«پاکسازی» جامعه
از دگراندیشان پس از این فاجعه ملی، نه تنها پایان نیافت بلکه در طول ولایت مطلقه
خامنه ای به صورت ترورهای خارج و داخل کشور و کشتارهای سیاسی زنجیره ای با عاملانی
چون سعید امامی و قاضی مرتضوی ادامه یافت. در
حقیقت، سکوتِ مرگبار مسئولین جمهوری اسلامی تشویقی برای ادامه این جنایات
بود.
پس از اعتراض
میلیونی مردم به کودتای انتخاباتی سال ۸۸ و خیزش مردمی جنبش سبز، دوباره ما با موج
جدیدی از سرکوب، دستگیری، اعدام و ناپدیدشدنِ کوشندگان مدنی و اجتماعی روبرو
هستیم. کهریزک ها پس از خرداد 88، روزهای سیاه دهه اول پس از انقلاب را یادآور شدند. دوره
ای که ده ها زندانی سیاسی در زندان های جمهوری اسلامی در زیر شکنجه دژخیمان کشته
شدند. عدم پی گیری و سکوت در باره کشتارهای این
دوره و فاجعه ملی قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۶۷، زمینه ادامه سرکوب و جنایت تا امروز بوده است.
انتخاب جنایتکاری هم چون مصطفی پورمحمدی
به عنوان وزیر دادگستری از طرف رییس جمهور جدید، چشم انداز بسیار تیره ای از رعایت
حقوق بشر و آزادی به وسیله دولت یازدهم را به نمایش می گذارد. مصطفی پورمحمدی، یکی
از اعضای هیئتِ سه نفره «قاضیان مرگ» در کشتار سال۶۷ و قتل های سیاسی زنجیره ای، دستش به خون هزاران نفر از فرزندان
ایران آغشته است. جای افرادی هم چون او در مقام وزارت نبوده و باید به عنوان متهم
در پشت میز محاکمه بنشیند . انتخاب مصطفی پورمحمدی و دیگر کسانی که در سرکوب
آزادیخواهان ایران شرکت داشته اند به عنوان وزیر، از طرف مردم ایران و نهادهای
حقوق بشری محکوم است.
یکی از مهم ترین
خواسته های مردم در انتخابات اخیر، رسیدگی به وضعیت زندانیان سیاسی و آزادی آنان و
رفع حصر سه تن از رهبران جنبش سبز بوده و هست. عدم تحقق این خواسته ها، تحقق وعده های
انتخاباتی رییس جمهور را در هاله ای از تردید فرو می برد.
مردم خواهان
بازگشایی فضای سیاسی، آزادی بیان و اندیشه هستند. تازمانی که چنین نباشد، کشتار و زندانی
کردن دگراندیشان و معترضان ادامه خواهد داشت. مردم ایران و خانواده های جانباختگان،
دادخواهِ بیدادی هستند که در 34 سال حاکمیت حمهوری اسلامی بر عزیزانشان
رفته است و تا زمان رسیدگی به این جنایات و محاکمه عاملان و آمران، به ویژه در
فاجعه ملی کشتار ۶۷، نه فراموش می کنند و نه می
بخشند.
ما، شبکه نهادهای
دموکراتیک و کوشندگان مدافع حقوق بشر در خارج از کشور، در بیست و پنجمین سالگرد
فاجعه ملی ۶۷، بار دیگر بر پیمان خویش با همه جانباختگان راه آزادی و دموکراسی
تاکید می‌کنیم و اعلام می‌داریم که به مبارزه خود برای روشن شدن حقیقت و محاکمه همه
دست اندرکاران این جنایات، ادامه خواهیم داد. از
تمام هم میهنان و آزادی خواهان تقاضا داریم تا در هر کجا که هستند و به هر وسیله ای
که می توانند، در رساندن فریاد دادخواهی خانواده های قربانیان به گوش مردم ایران و
جهان، با ما همراه شوند.
همبستگی برای حقوق بشر در
ایران - تابستان 1392
اگر
به عنوان یک نهاد می‌خواهید از این حرکت پشتیبانی کرده و بیانیه را امضا کنید، با
ایمیل زیر تماس بگیرید :
امضاء:
1. اتحاد برای
ایران - بلژیک
2. اتحاد برای
پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ نیویورک
3. اتحاد برای
پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ ونکوور
4. اتحاد برای
پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ لوس انجلس
5. اتحاد برای
پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ شیکاگو
6. اتحاد برای
پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ اورنج کانتی
7. اتحاد برای
پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ تورنتو
8. انجمن حقوق
بشر و موکراسی برای ایران ـ هامبورگ
9. انجمن
سکولار دموکرات های هامبورگ
10. انجمن
همبستگی ایرانیان ـ دالاس
11. ایران آزاد
ـ کانون دفاع از حقوق بشر، آزادی و دموکراسی ـ آلمان
12. بنیاد
اسماعیل خوئی ـ آتلانتا
13. جنبش سبز
لندن
14. جنبش سبز
کاردیف
15. خانه
همبستگی مهرـ کلن
16. مادران پارک
لاله ایران
17. حامیان
مادران پارک لاله - اسلو/ نروژ
18. حامیان
مادران پارک لاله - ایتالیا
19. حامیان
مادران پارک لاله ـ دورتموند
20. حامیان
مادران پارک لاله ـ ژنو
21. حامیان
مادران پارک لاله ـ فرزنو
22. حامیان مادران پارک لاله ـ کلن
23. حامیان
مادران پارک لاله ـ لوس انجلس/ولی
24. حامیان
مادران پارک لاله ـ هامبورگ
25. کانون فرهنگ
فرزنو
26. شبکه
همبستگی ملی ایرانیان فرزنو ـ کالیفرنیا
27. فدراسیون
اروپرس
28. کمیته مستقل
ضد سرکوب شهروندان ایرانی ـ پاریس
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر