سئوالی که کشمیری ها همچنان به دنبال پاسخ آنند
پروینا آهنگر، زنی که از لحظه مفقود شدن پسرش تاکنون، رنگ آرامش بر خود ندیده است، اما همچنان همراه با سایر پدران و مادران کشمیری-هندی بدنبال یافتن سر نخی از فرزندان مفقود شده خود و شناخت آمرین و عاملین جنایت های سازمان یافته دراین رابطه است
ترجمه گزارش حُمرا قریشی، خبرنگار وی نیوز، را به فارسی در زیر مطالعه کنید
در شمال هندوستان، زنی گروهی را رهبری می کند که سالهاست از ناپدید شدن قهری فرزندان خود در کشمیر در رنجند. گرچه حمایت از این گروه رو به فزونی است ولی تا کنون نتیجه مشخصی از فعالیت ها و مبارزات اعضاء این گروه به دست نیامده است.
پروینا آهنگر مادری است که سالهاست رنگ آرامش بر خود ندیده است. وی می گوید: " قادر نیستم بگویم روز و شبم چگونه می گذرد. برای کنترل اعصابم روزها ناچارم دارو مصرف کنم ، و شب ها خواب به چشم ندارم و همچنان بیدارم." به گفته خانم آهنگر، از 21 سال پیش که پسرش ناپدید شد، او در چنین وضعیتی بسر برده است. او می گوید: " پسر نوجوان من جاوید، در سال 1990 توسط نیروهای امنیتی دستگیر شد. آنها به منزل ما در ناحیه "باتمالو" آمدند و ادعا کردند که او را برای بازجویی میبرند.ما به آنها التماس کردیم که او خطایی مرتکب نشده و به تازگی از دانشگاه پذیرش گرفته است .آنها بی آنکه به التماس های ما توجهی بکنند او را به محل بازجویی در "پری محل" بردند و از آن لحظه به بعد، ما دیگر هرگز او را ندیدیم."
شوهر آهنگر پس از ناپدید شدن پسرشان بیمار شد و دست از کار کشید و امروز نیز در شرایط جسمی نامناسبی به سر میبرد.
آهنگر در شمال کشور در ایالت جامو و کشمیر زندگی می کند. این منطقه توسط دولت هندوستان اداره میشود و نردیک مرز پاکستان و چین می باشد- ناحیه ای که در چند دهه اخیر دچار کشمکش های ارضی بوده است.
او کشمیر را برای گرفتن خبری از پسرش زیر پا گذاشته و یک به یک زندانها را جستجو کرده است. او از بسیاری از مقامات دولتی و سیاستمدارن وابسته به احزاب مختلف در هند درخواست رسیدگی به مفقود شدن فرزندش کرده، و از سازمان ملل نیز تقاضای کمک نموده است.
بسیاری از دیگر زنان در کشمیر، داستانی مشابه پروانه دارند. آنها می گویند که زمین، خانه و جواهراتشان را فروخته اند و هر آنچه در بضاعتشان بوده انجام داده اند تا شاید نشانی از فرزندانشان بیابند.
هرگز از پای نخواهیم نشست
پروینا آهنگر که یکی از بنیانگذاران "انجمن اولیای مفقود شدگان" در سال 1996 بوده، و هدایت و رهبری آن را نیز به عهده دارد می گوید: "من مصمم هستم که تا آخرین نفس برای یافتن عزیزانمان از طریق مسالمت آمیز، به مبارزات خودمان ادامه بدهم."
این انجمن در وبسایت خود، در مورد مسئله مفقودالاثر شدن های سازمان یافته در هند را این گونه توضیح میدهد که در سال 1989 گروهی از مردان جوان برای خود مختاری کشمیر دست به مبارزه مسلحانه علیه دولت هندوستان زدند. خواست استقلال کشمیر پایه مردمی وسیعی داشت و در ادامه مبارزاتی صورت میگرفت که در سال 1947 منجر به جدا شدن پاکستان از هندوستان شده بود. این وبسایت توضیح میدهد که دستگاه های وسیع امنیتی تحت عنوان امنیت ملی و مصالح کشور، با اختیاراتی که بر اساس قوانین اضطراری توسط دولت وضع شده بود با معافیت از پیگرد قانونی عمل کرده اند.
آهنگر این انجمن را با گروهی کوچک از والدینی آغاز کرد که همانند او فرزندانشان را از آنها گرفته و پس از آن ناپدید شده بودند . حمایت از این انجمن از زمان شکل گیری رو به فزونی بوده است. در سال 2011 پروین آهنگر نامزد جایزه مدافعان حقوق بشر فرانت لاین شد و بسیاری از مبارزان حقوق مدنی هندوستان به حمایت از این گروه برخاستند. اوما چاکراواراتی، یکی از دانشگاهیان سرشناس، نیزگروهی را برای حمایت از این انجمن در دهلی نو، تشکیل داده است. این انجمن که در زمان بنیانگذاری بیش از چند عضو بیشتر نداشت، اکنون تقریباً در تمام حوزه های کشمیر دفتر دارد و پروانه می گوید که رقم دقیقی از حمایت کنندگان این انجمن نمی توان داد.
در حال حاضر این گروه سعی بر این دارد که نیروهای امنیتی که در مفقود شدن فرزندان این خانواده ها دست داشته اند تحت پیگرد قانونی قرار گیرند. ظفرشاه ، یکی از حقوقدانان سرشناس داوطلب شده است که این پرونده را به دادگاه عالی ببرد. آهنگر می گوید من توانایی مالی تقاضای چنین وکیلی را نداشته ام. خوشبختانه ظفر برای اینکار هیچ پولی از من دریافت نمی کند. در واقع بسیاری از وکلا که دفاع از این ناپدید شدگان را به عهده گرفته اند هیچ مبلغی از خانواده های آنان تقاضا نمی کنند. آنها متوجه هستند که که ما در چنان شرایط مالی نیستیم که بتوانیم به آنان حق وکالت بپردازیم و در ضمن خود باور دارند که این مسئله ای است که باید پیگیری شود. این یک بی عدالتی محض است که ما والدین این چنین رنج می بریم ولی آنهایی که مرتکب این جنایت شده اند هرگز به محاکمه کشیده نشده اند و در آزادی به زندگی روزمره شان ادامه میدهند.
این دادخواهی همچنان ادامه دارد
اعضای این انجمن با بسیاری از سیاستمداران سرشناس کشمیر ملاقات نموده اند ولی متأسفانه تاکنون هیچ پاسخ روشنی دریافت نکرده اند.
خانم آهنگر می گوید ما در ملاقات های خود مکرراً از آنان پرسیده ایم که اگر پسران جوان خودشان، یک باره دستگیر و مفقود می شدند، چه حال و حسی داشتند؟ سئوالی که همیشه بی جواب مانده است.
حتی وقتی رادها کومار، که از طرف دولت مـأمور رسیدگی به این پرونده ها شده و به دفتر این انجمن در سرنیاگار رفت، آهنگر از او خواست که وی همان سئوال را از زنان سیاستمدار بلندپایه در دهلی نو، بپرسد. اگر فرزندان بی گناه آنها دستگیر و توسط نیروهای امنیتی شکنجه و ناپدید شده بودند، آنها چگونه عکس العمل نشان میدادند؟
این انجمن اظهار میدارد که قریب 8000 جوان در طول این سالیان در کشمیر ناپدید شده اند. کمیسیون حقوق بشر جامو و کشمیر گزارشی را اخیراً منتشر نموده که وجود 2000 قبر، بدون نام و نشان، در 38 منطقه این ایالت راتأیید می کند .
در این مرحله دولت ایالتی پیشنهاد داده است تا برای شناسایی این اجساد آزمایش ژنتیکی دی. ان. ا انجام دهد. اما خانم آهنگر معتقد است مسئله شناسایی قبرهای بی نشان نباید ما را از واقعیت ناپدید شدن هزاران جوان منحرف سازد. وی تصریح می کند " من میدانم که مسئله قبرهای بی نام بسیار جدی است اما اصرار دارم که نباید اجازه دهیم این مسئله اذهان عمومی را از واقعیت ناپدید شدگانی که حکومت مسئول آن است منحرف ساخته و آنرا تضعیف کند. این، همان، خواست مسئولین دولتی است. آنان نمی خواهند که مسئله فرزندان مفقود الاثرمان کانون توجه این جریان باشد."
خانم آهنگر به این مسئله اشاره می کند که در تمام این سالها اطلاعات نادرستی در اختیار عموم قرار داده شده و حقیقت همیشه پنهان مانده است. او می گوید تا وقتی که این مسایل حل نشود هیج عضوی از این انجمن دست ار پیگیری برنخواهد داشت. " فقط دعا می کنم که خداوند این توانایی و شجاعت را به من بدهد که این راه را ادامه بدهم"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر