با یقین به رسیدن به حکومتی دمکرات و سکولار
تقدیم به همه جان باختگان و زندانیان سیاسی ی وطنم
فراموشت نمی کنم
حتی اگر سنگریزه ای باشی
در حافظه کوهی
یا ستاره ای کمسوی، در ظلمت.
فراموشت نمی کنم
مبادا نامت کمرنگ
و ظلمی که بر تو رفته، گم شود.
نه!
تا بهاری که با ما قسمت کردی
به بار بنشیند
فراموشت نمی کنم.
شاگردانت، سرگردان،
در دل ِ کوه پایه ها
به سقف آبی ی کلاس درس و
حصیر ِ زیر پایت
گواهی می دهند؛
به جغرافیای ایران
که تکه هايش را
مداد رنگی های اهدائی ات
به شکلی از غرور
به هم پیوند داده اند.
تو نيز فراموشم مکن!
که مابقی ی راه،
در بارش ِ نقره ای ستارگان
و اندک خاطره ای شیرین،
پرواز بی قرار ِ سنگریزه را
انتظار می کِشد.
بیست و دو مهرهشتاد و نه شمسی
10/14/10
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر