چند نمای ساده به کارگردانی یوسف اکرمی و با حضور چهره‌های برجسته زندانیان سیاسی دهه ۶۰ ساخته شده است.
این فیلم نشانگر شکنجه‌های روحی و جسمی مختلفی است که توسط شکنجه‌گران و بازجویان جمهوری اسلامی بر روی زندانیان سیاسی انجام شده است و توسط خود این زندانیان به روشنی ایراد می‌شود.
یکی از این چهره‌ها نسرین پرواز است که چندین کتاب نیز در این مورد در وب سایت شخصی‌اش منتشر کرده است. تجاوز به زنان و مردان جز کثیف‌ترین شکنجه‌ها بوده که به روشنی توسط زندانیان ایراد می‌شود.
یوسف اکرمی فیم‌ساز ایرانی ساکن کانادا، از بنیانگذاران «سینمای معترض ایران» و از منتقدین رژیم جمهوری اسلامی است که سال‌ها پیش ایران را ترک کرده است. از سیامک دهقانپور در مورد این فیلم می‌گوید: مستند ۸۵ دقیقه‌ای یوسف اکرمی مجموعه‌ای ست از روایات دست اول ایرانیانی که برای باورهای‌شان مورد آزار جسمی و روحی قرار گرفته‌اند.
هم‌چنین مینو همیلی که خود نیز از مفسران وقایع داخل زندان در این فیلم است، فیلم با سفری مکاشفه‌وار به اعماق دردهای زندانیان سیاسی و سکوت و اشک‌هایشان؛ از طریق روایت مینو همیلی، شخصیت محوری فیلم که خود را قربانی آپارتاید جنسی حکومت جمهوری اسلامی می‌داند، به پیش می‌رود.
فیلم، طیف وسیعی از مشکلات از جمله نقض حقوق اقلیت‌های مذهبی و قومی، ترور دگراندیشان، سرکوب زنان، اعدام مخالفان سیاسی در خارج از کشور، سنگسار، قطع اعضای بدن، نقض حقوق ابتدایی شهروندی، و حتی رنج‌های کودکان را در برمی‌گیرد. در یکی از فصول تکان‌دهنده‌ی فیلمسولماز سلطانخواه دختری که از خردسالی در سوئد بزرگ شده در بغض و گریه خاطره‌ای را از دستگیری مادرش در ایران تعریف می‌کند. سپس رو به دوربین به زبان سوئدی فریاد می‌زند: «مادر صدای مرا می‌شنوی؟ مادر دوستت دارم. می‌خواهم ببینمت.» اما، مادر او سال‌ها پیش اعدام شده است. یوسف اکرمی نشان می‌دهد مخالفت با حکومت به مثابه‌ی مخالفت با اسلام تلقی می‌شود.
اکرمی، رهبران مذهبی کشور که هیچ مخالفتی را برنمی‌تابند را به باد انتقاد می‌گیرد. در کنار سوژه‌های فیلم یوسف اکرمی که ایرانیان پناه‌جوی ساکن کانادا هستند در بخش‌هایی گروه‌های مدافع حقوق بشر در کانادا، نمایندگان سازمان ملل متحد، و وکلای مهاجرت چون مری تتهم دیده می‌شوند که سیستم دادگاه‌های انقلاب را ناقض حقوق متهم می‌دانند.
چهره‌های فیلم یوسف اکرمی، فعالان اپوزیسیون، روزنامه‌نگاران، و دانش‌جویان، نمایندگانی از این گروه‌ها هستند.
چند نمای ساده از نورپردازی و ترکیب‌بندی تصویری خوب یوسف اکرمیبرخوردار است و موسیقی آرون تسانگ بار حسی خاصی به تدوین هوشمندانه‌ی بهمن کیباخی بخشیده است. فیلم با تصاویر تظاهرات ضد رژیم در کشورهای خارجی به پایان می‌رسد و مخاطب را با سایه‌ی ترس از نفوذ ماموران مخفی رژیم در میان ایرانیان خارج از کشور رها می‌کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر